MSICHANA WA FARASI MWEUPE!

Sehemu ya 6:

Dhoruba ilivuma juu ya msitu wa Thornhill kama milio ya mapepo yaliyofufuka. Upepo ulikuwa unazunguka kwa nguvu, ukibeba sauti za vilio na nyimbo za kale zilizokuwa zikisomwa kwa lugha ya kishetani.

Eliam alijikuta akizungukwa na mwanga wa kijani uliokuwa ukitoka kwenye kioo cha shaba mkononi mwake. Kioo kile kilikuwa kimejaa moto wa ajabu, na sauti ya Amara ilikuwa ikizungumza ndani ya kichwa chake:

“Eliam… usikate tamaa. Kuna njia moja tu ya kunikomboa. Tafuta mshumaa wa mwisho ndani ya kasri — mshumaa uliozimwa tangu laana ilipoanza.”

Luther, ambaye sasa alikuwa ameinama kwa uchovu, alimtazama kwa macho yaliyodhoofika.

“Mshumaa huo unaangaza tu kwa mtu mwenye moyo safi… lakini Seraphine atajaribu kukuzuia kwa kila njia.”

Eliam alijua hakuwa na muda. Akakimbia kurudi kasrini huku radi ikipiga angani, kila radi ikionekana kama kelele za roho zilizofungwa. Mlango wa kasri ulijifungua wenyewe kwa kishindo, na ndani kukawa na giza totoro.

Lakini alipoingia, taa moja ikawaka kwa mbali  ikionyesha picha kubwa ya familia ya Thornhill. Kati yao, sura ya Amara ikawa inamtazama moja kwa moja. Macho ya kwenye picha yakaanza kutoa machozi ya damu, yakimwangukia Eliam kwa matone mazito.

Alipiga hatua moja nyuma, kisha akasikia sauti nzito kutoka nyuma yake:

“Umechelewa, kijana wa damu ya mwisho…”

Seraphine alisimama pale, akiwa amevaa mavazi meusi yaliyokuwa yakipepea hewani kama moshi. Mikononi mwake alishikilia mshumaa wa dhahabu uliokuwa ukitoa mwanga hafifu wa bluu.

“Huu ndio mshumaa wa mwisho. Ukiuwasha, laana itavunjika  lakini roho yangu itarudi kuzimu, na nitaenda na yeyote mwenye damu safi zaidi… wewe.”

Eliam akamwangalia kwa hofu, kisha macho yake yakatua kwa kioo cha shaba mkononi mwake. Ndani yake, sura ya Amara ikajitokeza tena, safari hii akiwa na macho ya dhahabu.

“Eliam,” alisema taratibu, “uwashe mshumaa huo kwa jina langu. Usihofu kilicho baada ya giza.”

Seraphine akacheka kwa sauti ya uchungu,

“Ukifanya hivyo, moyo wako hautabaki wako tena!”

Lakini Eliam alikata shauri. Alinyosha mkono wake, akashika mshumaa huo wa dhahabu, na bila kusita akawasha kwa cheche ndogo iliyotoka kwenye kioo cha shaba.

Punde tu ulipowaka, kasri zima lilijaa mwanga mkali wa dhahabu. Seraphine akapiga kelele kali, mwili wake ukayeyuka kama moshi unaopotea hewani.

Eliam akaanguka chini, akivuta pumzi kwa shida. Mwanga ukaendelea kuongezeka mpaka kila kitu kikawa cheupe  kimya.

Kisha akasikia sauti ya farasi ikikimbia nje, na sauti ya Amara ikimwita kwa upole:

“Umeniwasha… sasa nitakuonyesha ukweli wa mwisho.”

Mlango wa kasri ukafunguka polepole, na mwanga wa mwezi ukamulika ndani. Amara alisimama pale, akiwa hai, sura yake iking’aa  lakini nyuma yake kulionekana kivuli cha mtu mwingine akitembea kwa polepole, akimbeba kitu mikononi…